شعر محمد تقی براتی درباره غربت بقیع

بهشت روى زمين است گلستان بقيع‌

فراز عرش برين است آستان بقيع‌

گرت هواست كه تسبيح قدسيان شنوى‌

بيا به محفل پرسوز عاشقان بقيع‌

آتش از دل زبانه مى‌‌گيرد

طفل اشكم بهانه مى‌‌گيرد

دل به شوق بقيع بيمار است‌

عاشقى دورمانده از يار است‌

هر نفس مى‌‌كند به ديده مقام‌

جلوه تربت چهار امام‌

پرس‌وجو مى‌‌كند دل زارم‌

دل شيدايى گرفتارم‌

با محبّان و عاشقان بقيع‌

پر گشايد در آسمان بقيع‌

گه نظر جانب حرم دارد

گاه سر را به جيب غم دارد

دل من در سكوت مى‌‌ميرد

بس‌كه، امشب بهانه مى‌‌گيرد

شده يلدا دوباره مهمانش‌

ديده كرده ستاره بارانش‌

نكند بينوا كباب شود

قطره قطره چو شمع آب شود

بگذاريد تا درى بزنم‌

به جگر سوخته سرى بزنم‌

آه جان‌سوز و ماتمى دارد

دل شيدايى‌‌ام غمى دارد

خواب و راحت به خويش كرده حرام‌

سوزد از غربت بقيع مدام‌

پرسد از من كجاست بقعه نور

قبر زهرا چرا بود مستور

پاسخش در سرشك من پيداست‌

كاين مصيبت هميشه جان‌فرساست‌

اى «براتى» بساز با دل زار

ليك از دست دامنش مگذار