در گلو باز استخوان مانده

چه خبر شد که راه‌بندان است

کوچه کوچه پر از غزل‌خوان است

همه انگشت‌ها به دندان است

ماه روی حسن نمایان است

سبز، مثل بهار می‌آ ید

ـ ـ ـ

با فقیران نشسته روی حصیر

برکت می‌دهد به نان و پنیر

به نگاهش دل یتیم، اسیر

سفره پهن و چه فرق اینکه فقیر

از کدامین دیار می‌آ ید

ـ ـ ـ

مثل آیینه است آیینش

رمضان الکریم مسکینش

شمس از سکه‌های زرینش

سائل خنده‌های شیرینش

به امید انار می‌آید

ـ ـ ـ

دست شسته‌ست از زمانۀ خود

تکیه داده به نخل خانۀ خود

غرق در شور بی‌کرانۀ خود

در دل خلوت شبانۀ خود

ماه شب زنده‌دار می‌آید

ـ ـ ـ

هرچه درهم تصدق سر او

فتنه برخاست پای منبر او

زرهش هست یکه سنگر او

تک و تنهاست، گرچه لشکر او

به نظر بی‌شمار می‌آ ید

ـ ـ ـ

صلح یا جنگ؟ حکم، حکم خداست

دور تا دور او نفاق و ریاست

در خروش نبرد، مرد کجاست؟

لشکرش هالۀ سیاهی‌هاست

از میان غبار می‌آ ید

ـ ـ ـ

خون‌جگر از کلام بعضی‌ها

ناامید از مرام بعضی‌ها

زهر خورد از طعام بعضی‌ها

زخم خورد از سلام بعضی‌ها

همچنان بردبا ر می‌آ ید

ـ ـ ـ

زخم اگر بشکفد به جامۀ صلح

یا که خونین شود عمامۀ صلح

مصلحت هست در ادامۀ صلح

دارد از پای عهدنامۀ صلح

با شکوه و وقار می‌آید

ـ ـ ـ

سینه‌اش رازدار سرّ مگوست

دین دنیاپرست بند به موست

دوست، لفظی شبیه لفظ عدوست

از قعودی که صبر ریشۀ اوست

چه قیامی به بار می‌آید!

ـ ـ ـ

حرف حق مرده، حرف نان مانده

در گلو باز استخوان مانده

ولی آن روی داستان مانده

مردی از جنس آسمان مانده

که سرانجام کار می‌آ ید