شبهه: انکار قرآن امام علی (علیه السلام)

شبهه یازدهم: انکار قرآن امام علی _{(علیه السلام)}

نويسنده وهابي در ادعاي ديگر مي‌گويد: اگر نزد علي _{(علیه السلام)} چنين قرآني وجود داشت، چرا آن را براي مردم آشکار نکرد؟[1]

پاسخ شبهه یازدهم:

با توجه به ويژگي قرآن امير مؤمنان _{(علیه السلام)} و ديدگاه دانشمندان شيعه، به خوبي معلوم شد که هيچ تفاوتي از نظر آيات و سوره‌ها، بين قرآن موجود و قرآن اميرمؤمنان _{(علیه السلام)} وجود ندارد، تنها تفاوت در آن است که قرآن آن حضرت، مشتمل بر اضافاتي از قبيل تفسير، تأويل، بيان ناسخ و منسوخ و بيان ترتيب سوره‌ها بر اساس نزول و... بوده.

ازاين‌رو يکي از مفسران اهل سنت مي‌گويد: «هيچ‌کس نقل نکرده که علي _{(علیه السلام)} قرآني را که صحابه جمع کرده‌اند، انکار کرده باشد».[2] اين انکار نکردن حضرت، به معناي تأييد و امضاي قرآن موجود است، و اين خود دليل آشکار بر تفاوت نداشتن آيات و سوره‌هاي دو قرآن با يکديگر است.

وقتي بين قرآن موجود و قرآن امام علي _{(علیه السلام)}، هيچ تفاوت جوهري وجود ندارد و آن حضرت قرآن موجود را کامل وحجت تام و تمام مي‌داند، دليلي وجود ندارد که حضرت قرآن خود را آشکار سازد.

ثانياً هر کس کمترين آشنايي با سيره آن حضرت داشته باشد، مي‌داند و باور دارد که روش آن حضرت نيز همانند رسول اعظم _{(صلی الله علیه و آله)} بر ايجاد وحدت و تحکيم پايه‌هاي آن ميان مسلمانان بود و از عوامل اختلاف‌برانگيز، به شدت دوري مي‌جست.

شاهد گويا، سخن خود آن حضرت است که فرمود: «... وَ لَيسَ رَجُلٌ اَحْرَصُ عَلى جَماعَةِ اُمَّةِ مُحَمَّدٍ _{(صلی الله علیه و آله)} وَ اُلفَتِها مِنِّي...»[3]؛ «هيچ‌کس علاقه‌مندتر از من بر اتحاد و وحدت امت محمد _{(صلی الله علیه و آله)} نيست».

آتش اختلافي که ميان صحابه به سبب اختلاف قرائت قرآن شعله‌ور شده بود و از اين بابت همديگر را تکفير مي‌کردند، بعد از توحيد قرآن‌ها از سوي عثمان به خاموشي گراييده بود. ازاين‌رو هيچ عاقلي نمي‌پذيرد که امام _{(علیه السلام)} با توجه به سيره‌اش با آشکار کردن قرآن خود بار ديگر آتش اختلاف را ميان امت اسلامي شعله‌ور بسازد و پيروان قرآن را در آن بسوزاند.[4]

[1]. اصول مذهب الشيعة الامامیة، ناصر القفاری، ج1، ص202.

[2]. مفاتيح الاسرار و مصابيح الانوار، نظام العلماء، ج1، ص121.

[3]. نهج البلاغه، نامه 78.

[4]. سلامة القرآن من التحريف، فتح الله نجار زادگان، ج1، ص402.