شبهه: ترديد در محتواي مصحف فاطمه (علیها السلام)

شبهه دوم: ترديد در محتواي مصحف فاطمه _{(علیها السلام)}

يکي از نويسندگان وهابي مي‌گويد در روايات شيعيان آمده است که: «مصحف فاطمه _{(علیها السلام)}، پس از پيامبر _{(صلی الله علیه و آله)}، به عنوان تعزيت و تسليت بر حضرت فاطمه _{(علیها السلام)} نازل شده». درحالي‌که اين کتاب حاوي خبر وفات فرزندان اوست. حال اين کتاب چگونه مي‌تواند تعزيت و تسليت باشد.[1]

پاسخ شبهه دوم

تمام علوم ائمه _{(علیهم السلام)} و حضرت فاطمه _{(علیها السلام)} توارث از پيامبر اکرم _{(صلی الله علیه و آله)} است[2] و آنان چيزي از خود ندارند؛ مگر آنچه از پيامبر _{(صلی الله علیه و آله)} گرفته باشند؛ مصحف حضرت فاطمه _{(علیها السلام)} هم طبق صريح روايات، قرآن نيست
و چيزي از قرآن نيز در آن نبوده است: «ليس فيه شيء من القرآن».[3]
اين صحيفه مشتمل بر اخبار و حوادث گذشته و آينده است[4] و اگر حلال و حرام در آن وجود دارد، تمام آنها املاي رسول خدا _{(صلی الله علیه و آله)} و خط
حضرت علي _{(علیه السلام)} است که در کتاب‌هاي اهل سنت نيز اشاراتي به آن
شده.[5] «مصحف امام علي _{(علیه السلام)}» نيز متن قرآن کریم مشتمل بر تفسير و تأويل بوده است.[6] حال چگونه است که وقتی حضرت علي _{(علیه السلام)} سخنان پيامبر اکرم _{(صلی الله علیه و آله)} در حلال و حرام را بنويسد، وهابيان برآشفته مي‌شوند و آن را کتابي مقابل قرآن مي‌دانند, اما وقتي عمر، کتاب‌هاي يهود و نصارا را مي‌نويسد و مي‌خواهد ميان مسلمانان رواج دهد، به طوري‌که پيامبر _{(صلی الله علیه و آله)} برآشفته شده، مي‌فرمايد اسلام چه چيزي
کم دارد که عمر رفته و از کتاب‌هاي يهود و نصارا استنساخ کرده
و آورده است[7]، اين را وهابيان مطابق با قرآن و اسلام مي‌دانند و از آن دفاع مي‌کنند؟![8]

اما آنچه نويسنده وهابي ادعا کرده است که اگر «مصحف فاطمه _{(علیها السلام)}» خبر از حوادث آينده دارد، اين، باعث تسلّي خاطر آن حضرت نشده است، بلکه ناراحتي او را در پي دارد؛ زيرا خبر از مصائب فرزندان آن حضرت و شهادت آنان است، پاسخش اين است که آن صحيفه، خبر از ظهور حضرت مهدي _{(عجل الله تعالی فرجه الشریف)} و انتقام از ظالمان دارد و از همين رو موجب تعزيت و تسلّي است.

[1]. اصول مذهب الشيعة الامامية، ناصر القفاری، ج2، ص190.

[2]. بصائرالدرجات، محمد بن صفار، ص299؛ روضة الواعظين، فتال نيشابوري، ص204؛ زبدةالمقال، سيد عباس حسيني قزويني، ص74؛ معالم المدرستين، سيد مرتضي عسکري، ج2، ص389.

[3]. بصائرالدرجات، محمد بن صفار، صص 154، 155 و 156.

[4]. بحار الانوار، علامه مجلسی، ج26، ص40.

[5]. صحيح البخاري، محمد بن اسماعیل بخاری، الاعتصام بالکتاب و السنة، جعفر سبحانی، صص 47، 1258؛ «عفواً صحيح البخاري»، امیر الغول، ص23.

[6]. کتاب سليم بن قيس، ص86؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، ج42، ص89.

[7]. تقييد العلم، ابوبکر بغدادي، ص51؛ تدوين السنة الشريفة، محمدرضا جلالي، ص343.

[8]. عقيدة الشيخ محمد بن عبدالوهاب واثرها في العالم الاسلامي، ج1، صص403.